Konstrukcje tradycyjne

Samochodowe nadwozia starszych generacji miały płaty dachowe wykonywane ze stalowych blach głębokotłocznych. Łączono je z pozostałymi częściami kadłubów za pomocą zgrzewania punktowego.

Naprawa stosunkowo niewielkich uszkodzeń sprowadza się w tej sytuacji do prostowania wgnieceń i innych odkształceń odpowiednio używanymi rozpieraczami śrubowymi, hydraulicznymi lub pneumatycznymi. Siła wywierana przez rozpieracz na naprawiany element i (drugim jego końcem) na sztywną, nieodkształconą część płyty podłogowej musi być przenoszona za pośrednictwem drewnianych podkładek, rozkładających nacisk na dużej powierzchni i zapobiegających w ten sposób powstawaniu trudnych do usunięcia wgnieceń wtórnych.

Ewentualne prostowanie wygiętych górnych fragmentów otworów okiennych musi być poprzedzone wymontowaniem uszkodzonych szyb. Trzeba przy tym pamiętać, że szyby wklejane pełnią funkcję konstrukcyjną, istotną dla wytrzymałości całego szkieletu nadwozia. Drobne nieregularności kształtu wyprostowanego dachu usuwa się patentowanymi systemami wyciągowymi (np. Carbon^®) lub nawet klasycznymi narzędziami blacharskimi, czyli młotkiem, klepadłem i łyżką do wypychania wklęsłości w ściankach blaszanych profili zamkniętych. Do ostatecznego wygładzania powierzchni wzmocnień nadokiennych przeznaczonych do malowania używa się stopów cynowych, ponieważ szpachlówki malarskie nie są odporne na drgania dużych elementów blaszanych.

Ponieważ odtworzenie połączeń oryginalnych jest w warunkach warsztatowych niemożliwe, dla każdego modelu tak skonstruowanego nadwozia opracowuje się specjalne technologie naprawcze. Fabrycznie bowiem nie stosuje się już zgrzewania płatu dachowego z konstrukcją nośną, lecz zastępuje je:

• spawaniem laserowym wzdłuż krawędzi,
• lutospawaniem laserowym,
• połączeniami z równoczesnym użyciem klejenia i zgrzewania

Zależnie od zaleceń producenta pojazdu, połączenia fabrycznie spawane lub lutospawane wykonuje się podczas napraw jako klejone. W niektórych modelach samochodów przewidziano przy wymianie dachów ich klejenie wzdłuż krawędzi bocznych i zgrzewanie wzdłuż krawędzi przedniej i tylnej. Ze względu na specyficzne właściwości stali użytych w tych wytłoczkach konieczne jest stosowanie zgrzewarek dostarczających prąd o natężeniu co najmniej 9500 A i kleszczy charakteryzujących się siłą docisku rzędu 380 do 450 daN. Rodzaj kleju też musi być dokładnie zgodny z zaleceniami fabrycznymi. Wytrzymałość spoiny wykonanej klejem kohezyjnym zależy nie tylko od jego składu chemicznego, lecz także od grubości zastosowanej warstwy spoiwa. Dlatego w produktach przeznaczonych do konkretnych napraw występuje domieszka tłuczonego szkła o odpowiedniej granulacji, by zachować odpowiedni dystans pomiędzy sklejanymi powierzchniami.