Kabina chroni środowisko przyrodnicze, a nie pracujące w niej osoby, którym trzeba zapewnić dodatkowe środki ochrony indywidualnej. Poza tym kabiny są tak konstruowane, by zapewniać optymalne warunki do wykonania wszystkich faz całkowitej wymiany powłok lakierniczych na określonych rodzajach pojazdów. W praktyce wśród zleceń klientów w coraz większym stopniu przeważają naprawy częściowe. Koszt pracy kabiny jest w obu wypadkach identyczny, natomiast rentowność różni się znacznie. Ze względów technologicznych i bhp nie można przecież dostosowywać intensywności ogrzewania i wentylacji do rozmiarów naprawianej powierzchni. Trudno też wyeliminować straty energii związane z przemiennym nagrzewaniem i schładzaniem kabiny przy następujących kolejno po sobie fazach nakładania i suszenia powłok. W dużych, intensywnie eksploatowanych lakierniach pewne oszczędności energii można uzyskać, stosując – wzorem rozwiązań przemysłowych – zintegrowane zespoły kabin, z których jedna służy wyłącznie do lakierowania, a druga – tylko do suszenia. Małych zakładów rzemieślniczych obsługujących niewielkie lokalne rynki nie stać jednak na takie inwestycje.

Rozwiązaniem tańszym i bardziej uniwersalnym są systemy promienników podczerwieni. Można je stosować w klasycznych kabinach, dobierając liczbę elementów grzejnych do wielkości suszonej powierzchni. Do odprowadzania odparowywanych substancji służy wówczas system wentylacyjno-filtrujący kabiny, a odpowiednia temperatura suszenia wytwarzana jest lokalnie przez promienniki. Dodatkowa oszczędność energii wynika z faktu, że promieniowanie podczerwone, w przeciwieństwie do ciepła przekazywanego przez nawiew podgrzanego powietrza, wnika w głąb suszonych warstw, dzięki czemu cała operacja może trwać krócej. Nowoczesne systemy promiennikowe działają też bardziej precyzyjnie dzięki stosowanym w nim programowalnym sterownikom elektronicznym, współpracującym z zespołem czujników.

Oszczędność materiałów

Jest sprawą oczywistą, że przy lakierowaniu natryskowym, będącym dziś jedyną technologią malarską stosowaną w usługowych lakierniach naprawczych, tylko część zużytych materiałów lakierniczych trafia do wykonywanych powłok. Reszta stanowi bezużyteczny i szkodliwy odpad. Od wzajemnej proporcji tych części zależy nie tylko rentowność wykonywanych usług, lecz także ich regulowana normami uciążliwość dla środowiska naturalnego. Przemysł produkujący materiały lakiernicze dokonał w ostatnich latach ogromnego postępu na tym polu. Oferuje on produkty coraz bardziej wyrafinowane pod względem walorów dekoracyjnych i użytkowych, stosując przy tym zasadę: im materiał droższy, tym bardziej przy aplikacji wydajny. Wielkość pełnowartościowych powłok uzyskiwanych z litra lakieru w fabrycznych zakładach doświadczalnych i wdro- żeniowych jest dzisiaj wręcz imponująca. Uzyskiwanie podobnych rezultatów w lakierniach usługowych zależy w pewnej części od kwalifikacji ich personelu, w głównej zaś od rodzaju zastosowanego wyposażenia technicznego.

Przy prawidłowej technice lakierowania natryskowego główną przyczyną niedostatecznego wykorzystywania materiału jest tzw. odkurz, czyli powodowane turbulencją strumienia powietrza wydmuchiwanego z pistoletu rozpylanie cząsteczek lakieru na boki. Nie trafiają one do układanej warstwy pokrycia, lecz unoszą się w powietrzu, a potem osiadają w rozmaitych miejscach. Na świeżych powłokach tworzą zmatowienia, czemu przeciwdziała się, stosując odpowiedni obieg powietrza w kabinach. Zanieczyszczają wnętrza kabin trudnymi do usunięcia osadami, zamulają też filtry chroniące atmosferę i drogi oddechowe pracowników. Im wyższe jest ciśnienie sprężonego powietrza w pistolecie, tym większy powstaje odkurz. Jednak obniżenie ciśnienia powoduje niedostateczne rozpylenie materiału układanego na malowanej powierzchni. Problem ten rozwiązały dopiero pistolety HVLP (High Volume Low Pressure), które dzięki udoskonalonej aerodynamice wewnętrznej mogą pracować przy znacznie niższych ciśnieniach roboczych, a więc z mniejszym odkurzem.

Inną przyczyną marnowania lakieru jest przygotowywanie go w porcjach nadmiernie przekraczających rzeczywiste zużycie. Przy dominującym obecnie systemie indywidualnego komponowania odcieni za pomocą mieszania pigmentów straty te są mniejsze niż przy korzystaniu z lakierów gotowych. Zarówno kolor, jak i ilość materiału potrzebnego do konkretnej naprawy można przygotowywać bardzo precyzyjnie. Ze zrozumiałych względów bardziej oszczędne i wygodne jest korzystanie z własnego mieszalnika niż z zewnętrznej mieszalni usługowej.

Usługi niestandardowe

Specyfika oczekiwań współczesnych klientów lakierni odznacza się nie tylko bardzo zróżnicowanym zakresem zlecanych napraw, lecz także potrzebami wykraczającymi poza zwykłe odtwarzanie powłok. W przypadku malowania nadwozi lub ich elementów po uprzednich naprawach blacharskich dodatkowym zadaniem jest nałożenie wewnętrznych uszczelnień, warstw izolacji termicznej, akustycznej i zabezpieczeń antykorozyjnych, co wymaga użycia specjalnego oprzyrządowania.

Poza tym coraz większy jest popyt na usługi specjalne, polegające na umieszczaniu na jednolitych powłokach dodatkowych elementów malarskich w rodzaju napisów, emblematów i innych form graficznych. Zainteresowani tym są amatorzy pojazdów tuningowanych, a także floty samochodowe, dążące do wizualnej identyfikacji swego taboru. Do wykonywania tego rodzaju grafiki potrzebny jest sprzęt służący do przygotowywania odpowiednich szablonów, a także zestawy miniaturowych pistoletów lakierniczych, zwanych aerografami.